Ik ben altijd een soort verslaafd geweest aan reizen. Eerst backpacken, kort of lang. Daarna vakanties, zo vaak en zo veel mogelijk. Veertien jaar geleden heb ik het roer radicaal omgegooid en van mijn hobby mijn beroep gemaakt: reisbegeleidster! Absoluut een van de leukste banen die er bestaan. Voornamelijk Azië: Nepal, Tibet, Bhutan en China. In die landen ben ik helemaal gegrepen door de cultuur, de vreselijk aardige mensen en vooral de kracht waarmee ieder van niets toch steeds weer iets weet te maken. Maar ook het spirituele van boeddhisme en hindoeïsme, alle verschillende kleurrijke minderheden in Nepal, de stille en stoere kracht van de Tibetanen, het serene van Bhutan en de fascinerende drive in China. En de natuur; het ruige, desolate, lege maar tegelijk zo volle landschap van Tibet en de hoge bergen in Nepal. Jarenlang verbleef ik daar, kreeg mooie vriendschappen. Dat wil ik delen! Ik hoop dan ook altijd dat ieder, financieel misschien armer, maar toch absoluut rijker naar huis gaat.
Azië , 20-02-18
Op 1 na komen we allemaal boven. Puffend. Dik ingepakt begonnen, maar al snel, pittig klimmend, begint het gepuf. Je wordt er bloedjewarm van. Van al dat stijgen. Met, dat moet gezegd, vele anderen startten we in ’t nog pikdonker; een lange rij hoofd- en zaklampen slingerde in een lange sliert omhoog, naar Poon Hill. Een heuveltop in het Annapurna gebied in Nepal. Langzaam kleurt lucht violet, worden contouren van de bergen zichtbaar. Het is meer dan de moeite waard. Daar liggen ze, al die toppen. Dhaulagiri helemaal in het westen, Tukuche, Dhampuspeak, Nilgiri, Annapurna 1, Annapurna South, Machhupuchre, Annapurna 2, Manaslu, Himalchuli, allemaal hoger dan 7 of 8 duizend meter. Hoogtes die we in Europa bij lange na niet halen, laat staan in ons eigen Nederland of België. Het hoogste topje begint als eerste oranje te kleuren en langzaam maar zeker komt de zon op en zet alles in kleur en licht. We hebben het niet cadeau gekregen. Eergisteren een lange klimdag. Van nog kale akker- en rijstveldjes, langs riviertjes, door dorpjes, naar de jungle. Helaas veel trappen, wat het echt zwaar maakte. Maar mooi was het wel. Gisteren, het is lente, door de uitbundig bloeiende rododendron bossen. En nu staan we hier. Op 3200 meter hoogte!! Met koffie of hete chocola, te genieten. Een absolute beloning. Deze Poon Hill is onderdeel van diverse Nepal trektochten in het Annapurna gebied. Wij doen de kortere 5 daagse trektocht. 5 Dagen, maar zeker een volwaardige trektocht.We hebben genoten in Kathmandu, gehobbeld, gegriezeld en gefascineerd rondgekeken op de weg naar Bandipur, en zijn nu bezig aan de derde trekdag van de 5. Zonsondergang gisteren, vanuit de lodge, was ook al schitterend.En ik weet, als het weer het toelaat, zullen er nog veel mooie bergzichten volgen. Hoewel, zo’n enorme reeks bergen op een rij, zie je in deze tocht alleen hier op Poon Hill.Of, want straks gaan we na het ontbijt in de lodge, weer omhoog, de andere kant op, tot op gelijke hoogte. Met weer schitterend uitzicht, maar dan zonder de zonsopgang.En over een week, vanuit Chitwan (waar we heengaan voor het spotten van o.a. neushoorns) zien we, zo’n 120 km zuidelijker, aan de grens met India, als het weer het toelaat, deze Annapurna keten nog in de verte, de hele breedte van het land overkijkend. Vanuit tropisch laagland zicht op ijskoud alpien hoogland.
Het blijft overweldigend, deze hoogste bergketen ter wereld!