Marc

• 
• 
• 
• +1

• 
  Marc Da Silva Solis
  
• 
  Marc Da Silva Solis
  
• 
  Marc Da Silva Solis
  
• 
  Marc Da Silva Solis
  

close

1 van 4

• 
• 
• 
• 

Reisverhalen van Marc

• Reisverhaal Cuba, de hond van de Rio Yumuri

  Midden- en Zuid-Amerika , 16-04-18

  Leika, Altijd was ze er. Een klein zwart gladharig hondje wat schander uit haar oogjes keek. Met haar onweerstaanbare hondencharmes wist ze mij en mn groepen altijd weer in te pakken. Volgens de overlevering was ze door haar 1e eigenaar 2x van de rotsen in de yumuri gegooid maar had ze het op wonderbaarlijke manier overleefd. Ik dacht in het begin dat ze een zwerfhond was en heb er zelfs even aan gedacht om haar mee te nemen. Maar ze bleek dus gewoon een huis en een eigenaar te hebben en het begeleiden van toeristengroepen was gewoon een dagbaantje voor haar. Een beter bestaan dan dat zij hier bij de Yumuri had had ik haar toch nooit kunnen geven! Altijd stond zij te wachten in Boca de Yumuri om even in te schatten wat voor volk er was., en of het de moeite loonde om als de groep ingeladen was in de bootjes, het water in te duiken, en achter de boot aan te zwemmen.  Met dit kunstje wist ze iedere keer weer alle harten te winnen. Gut wat een schattig hondje! Als een gids liep ze daarna mee met de groep, zich laten aaiend en af en toe een vrolijke lik gevend. Geduldig wachtte ze tot de groep was uitgezwommen, want ze wist dat hierna de beloning van de reis zou komen. De lunch! Als de groep zich aan het opdrogen was en aan het inpakken was liep ze al kwispelend vooruit naar de lunchplek onder een overhangende rots. waar de mensen van het cafetaria dan altijd de uitgebreide lunch al hadden klaargemaakt.
    Terwijl ik en mn groep zaten te lunchen wist ze het altijd voor elkaar te krijgen om een koninginnenmaal toegestopt te krijgen. Zodra de lunch ten einde liep, was de liefde  voorbij, en op de terugweg heb ik haar nooit achter een boot zien zwemmen. In de weinige gevallen dat er voor haar aantrekkelijke nieuwe toeristen langs kwam was ze al voor het afsluiten van de lunch als een speer vertrokken. Achter deze nieuwe vrienden aan om het ritueel nogmaals over te doen. Je werd telkens weer door haar ingepakt, maar tegelijkertijd wist je dat haar liefde voor jou slechts tijdelijk was en dat je haar nooit echt zou hebben. Haar bijnaam was ook wel gekscherend “la jinetera”. Een cubaans woord voor een gezelschapsdame die toeristen versiert om ze letterlijk en figuurlijk helemaal uit te kleden. De laatste keren ruim een jaar daarvoor was ze al duidelijk een dame op leeftijd. Ze deed nog steeds het hele ritueel met de stijl die haar kenmerkte, maar het zwemmen en lopen ging duidelijk wat strammer. Ze had ook een jonge teckel bij zich die als een soort hulpje met haar meeliep. Bolo vertelt me dat ze kortgeleden is overleden, niet door de orkaan maar gewoon van de ouderdom. Leika de jineterahond van de Yumuri is niet meer. Elke keer als ik weer kom in het kleine paradijs van de Yumuri zal ik aan haar denken.  

• Reisverhaal Peru

  Midden- en Zuid-Amerika , 16-04-18

  Juni 2017. We zijn onderweg naar Arequipa. 1 van de mooiste steden in Peru waar we de komende 3 nachten zullen slapen. Arequipa is een koloniale stad met stijl en ligt op bijna 2300m. Het is met zijn eeuwige lente, ook een goede plek voor Nederlandse en Belgische laaglanders voor de 1e acclimatisering aan de hoogte van de Peruaanse Andes. Noodzakelijk voordat men doortrekt naar de hoogtes van meer dan 4000m van de Peruaanse Altiplano. Ik vertel de groep wat er allemaal te doen en te zien is in Arequipa. Martijn, een lange spring in het veld  die duidelijk moeite heeft met stilzitten en het liefst aan het salsadansen of het wandelen is, oppert of het niet mogelijk is om een dagje rond de Misti vulkaan te gaan wandelen  want hij wil heel graag de natuur in. Meerdere wandelliefhebbers sluiten zich hierbij aan . Ik weet wel dat de Misti niet beklommen kan worden in die korte tijd want we zijn juist ook in Arequipa om ons heel langzaam aan de hoogte te laten wennen. Een vulkaan van meer dan 5000m beklimmen is geen kattepis en iets te veel van het goede. Maar ik heb zoiets van, laten we eens gaan kijken wat er wel mogelijk is en zeg de groep dat ik ga informeren wat we allemaal aan wandelingen kunnen doen in de omgeving op de 2e vrije dag. Ik maak een plan om overmorgen aan de voet van de Misti wat te gaan wandelen maar de volgende dag gaat dat al de prullebak in als ik met Miguel praat. Miguel is de gids van de realitytour door Arequipa. Miguel heeft deze tour zelf bedacht om toeristen kennis te laten maken met de minder mooie achterkant van de Peruaanse realiteit en tevens bij te dragen aan de sociale projecten als gaarkeukens die hij ondersteunt. Miguel is een klein vierkant michelinmannetje die als hij in de Nederlandse schoolbanken zou zitten zeker als ADHD gediagnosticeerd zou worden. Hij loopt over van energie, is altijd onrustig en praat druk en temperamentvol. Daarbij steekt hij zijn mening niet onder stoelen en banken Dat maakt hem ook zo boeiend vind ik. Geen diplomatiek ingestudeerd verhaal maar een duidelijke vaak controversiele mening. Dit alles maakt zijn tour anders dan alle andere. Ik vraag m of hij wandelingen aan de voet  van de Misti kent en hijj legt me uit welke wandelingen je daar kan doen. Hij vertelt me ook over een andere wandeling naar een mooie waterval die er op 1 uur van Arequipa is. Kijk dat klink nog eens leuk. Hij legt me uit hoe er te komen met OV en ik besluit dat dit de excursie gaat worden. De informatie over de waterval die ik op internet vind is beperkt tot een aantal verslagen van reizigers en ook mn reisgidsen hebben er nog niet van gehoord. Openbaar vervoer is wel een lange aangegelegenheid en we zijn ook best met een grote groep die wel naar die waterval wil. Dus ik besluit voor het gemak te gaan, en met de buschauffeur van de realitytour in onderhandeling te gaan. Miguel fluistert me een richtprijs in het oor als de chauffeur wat te hoog begint. De chauffeur heeft ook nog wat goed te maken want was vanmorgen dik te laat gekomen dus zn onderhandelingspositie is niet je van het . Hij gaat al snel overstag en komt uit op een voordeliger  tarief. Ik vraag Miguel of hij geen zin heeft om te gidsen en hoeveel dat kost. Miguel wil wel en zn prijs is alleszins redelijk.  De volgende dag vertrekken we met busje richting de Cataratas de Sogay. Die volgens Miguel een uurtje weg zijn en dan nog een uur makkelijke wandeling. Onderweg stoppen we bij een mooi uitzichtpunt en na anderhalf uur gaan we het busje uit om te gaan wandelen.   Miguel vertelt ondertussen weer honderduit over het landschap, de natuur en de omgeving. Een peruaans uurtje is zoals altijd anders dan een Nederlands uurtje. Na ruim 2 uur wandelen en klauteren door de rivierbedding staan we dan bij het einddoel de watervallen. Maar aangezien het landschap prachtig is en we ons tevens volop moeten concentreren op het klauteren over de rotsen maalt er niemand over de tijd. Het laatste stuk is het niet helemaal duidelijk waar het pad is. Miguel kiest voor de overkant maar de meesten kiezen voor de linkeroever. Gelukkig zijn er echte berggeiten in de groep. Harm blijkt duidelijk ervaring te hebben met het leiden van troepen over moeilijk terrein. Hij spingt met jaloersmakende lenigheid over de rotsen om hier een daar een verdwaald schaap weer op het juiste pad en over de rivier te leiden en ¨Papi¨ Sjaak toont zich een gentleman voor de dames bij het oversteken van het water. Miguel glundert helemaal als we de watervallen bereiken, alsof hij ze zelf daar heeft neergezet voor ons. Ik vergeef hem dat de tijdsinfo en de moeilijkheidsgraad die hij noemde niet helemaal met de werkelijkheid overeenkomen want jee wat is het hier mooi!  De jongste van de groep, Inca heeft nog veel energie over en beklimt wat eenzame rotsen om zich door Martijn te laten fotograferen in indrukwekkende Tai Kwando poses. Hoog op een rots met het been gestrekt vooruit tegen de intens blauwe hemel.  Ik hoop maar niet dat ze haar evenwicht verliest op deze afgelegen plek. De terugweg nemen we een andere route die beduidend makkelijker en korter is, en we eindigen onze tocht bij het dorp Sogay.  We vallen met onze neus in de boter want hier vind het jaarlijkse feest ter ere van de beschermheilige van het dorp plaats. Op het dorpsplein is het een drukte van belang en wordt traditioneel gedanst. Onze groep met al die lange Nederlanders trekt een hoop bekijks. Het is de vraag wie naar wie kijkt. We zijn zo te zien de enige buitenlanders die het tot Sogay gebracht hebben. Dit is leuk zeg! We stellen ons geplande vertrek naar Arequipa maar even uit. Er blijkt een heuse guiness wereldrecordpoging te zijn voor het grootste vat met Chicha. Chicha is het traditionele maisbier van de Andes. Het heeft een wat gefermenteerde smaak. Hoewel ik een enorme liefhebber ben van de Peruaanse keuken, heb ik nog niet kunnen wennen aan de smaak van Chicha en ben er niet echt dol op. Geef mij maar een koud Cuzqueño biertje. Al snel worden we door dorpsbewoners richting de chicha geleid en moeten we allemaal proeven. Het is een soort festivalchicha met wat minder alcohol dan normaal . Miguel zie ik binnen de kortste tijd met een grijns van oor tot oor aan zn 3e beker Chicha. Hij is duidelijk wel een liefhebber. Een paar peruaanse tv zenders zijn ook aanwezig om de recordpoging te filmen. Blijkbaar zien de lokale autoriteiten in de aanwezigheid van én TV én een buitenlandse Sawadee delegatie een mogelijkheid om Sogay eindelijk eens op de toeristische wereldkaart te zetten. Dit is hun kans!!!! Ze willen dat de tv een interview afneemt met de buitenlanders,  en komen al snel bij mij aangezien ik de enige ben van het Sawadeegezelschap die goed Spaans spreekt. Ik vermoed dat mijn interview als 1e weggeknipt zal worden in de regiekamer. Zo goed als zeker past dit interview niet  in de weinige tvsecondes ingepland voor zo´n Hart van Peru item. Maar ik wil deze lieve mensen niet teleurstellen. Voor de tvcamera hou ik een gloedvol betoog over de pracht van Sogay, de gastvrijheid en vriendelijkheid van Peru in het algemeen, en Sogay in het bijzonder. Ik raad alle toeristen aan onmiddelijk richting deze parel te gaan. Ik roem de kwaliteit van de Chicha en neem voor de camera een slok als ware het een godendrank. Uitgezwaaid als VIPS verlaten we het dorp terwijl het feest nog lang zal doorgaan. Aangekomen in Arequipa bedanken we Miguel en onze chauffeur en concluderen dat het ideetje van Martijn om wat te gaan wandelen in de omgeving, tot een grandioze dag heeft geleid.