Contact (tot 17:30)
Neem contact met ons op
Al 42 jaar dé specialist in groepsreizen

Miko

image

Woont in:

Nederland

Werkt voor Sawadee sinds:

2003

Talenkennis:

Nederlands, Engels, Spaans,

Mandela was net aan de macht in Zuid Afrika, dé tijd om een half jaar een afstudeerstage daar te volgen en de ontwikkelingen van dichtbij mee te maken. En na een jaar lang reizen in Latijns-Amerika had ik de reiskriebels zo te pakken, dat ik er zelfs mijn werk van ging maken. En zo werd ik, Miko, reisbegeleider bij Sawadee Reizen. Mijn omzwervingen hebben me gebracht van de Azteken in Mexico tot de vulkanen van Patagonië, van de stammen in Ethiopië tot de Big Five in Kenia en Tanzania en de tot de grootste Aziatische tempels, de duikparadijzen en de majestueuze reuzen van de Himalaya. Reizen is heerlijk!

Reisverhalen van Miko

  • China

    Azië , 01-03-18

    China, de winter van 2005. Pingyao, een eeuwenoude ommuurde stad, door buitenlandse toeristen grotendeels over het hoofd gezien, zeker in de winter. Pingyao is naar Chinese maatstaven een dorp, met ‘slechts’ een miljoen inwoners. In mijn hotel – en waarschijnlijk in heel Pingyao – was ik de enige buitenlander op dat moment. Ik was op
    doorreis van Beijing naar Xian en besloot de treinreis hier te onderbreken om
    een minder bekende stad te ontdekken.
    Tijdens het ronddwalen door de stad kwam ik in gesprek met een 16-jarige jongen die
    dolgraag zijn Engels wilde oefenen. Als tegenprestatie hielp hij mij met het
    kopen van ene treinticket voor de dag erna naar Xian, altijd lastig, zeker in
    minder toeristische gebieden. De volgende dag kwam hij me ophalen bij het hotel
    om me naar het treinstation te begeleiden (met afscheidskadootje!), laatste
    kans deze winter om zijn Engels te oefenen. Maar er was geen trein, die was 24
    uur vertraagd. Dat was DE kans voor Li Chang, mijn nieuwe chinese vriend. Hij
    had toestemming gekregen van school om afwezig te zijn en mij weer te
    ontmoeten. Hij wilde dolgraag mij mee naar zijn school nemen en zo geschiedde.
    Zo zat ik een kwartier later in een klas vol met zestig giebelende pubermeiden
    en jolige jongens. Zo vaak kwam er geen buitenlander in de klas, dus werd ik
    verzocht een uur les te geven. Dat is zeker niet ene dagelijkse bezigheid van
    me en zeker niet geheel onvoorbereid. Wat verbouwereerd, maar wel met veel
    plezier begon aan een les over de uitbreiding van de Europese Unie (iedereen
    heeft wel een atlas) en ik hoop tot op de dag van vandaag dat ze er iets van
    begrepen hebben. Na de les werd ik ontboden in de lerarenkamer en werden mij
    serieuze vragen gesteld als ‘…wat ik vond van het Chinese onderwijssysteem’.
    Nadat ik mij daar diplomatiek uit had weten te redden gingen Li Chang en ik
    naar zijn studenten’kamer’. Een enorme open ruimte van ongeveer 30 bij 40 meter
    waar met schotten die bij lange na niet tot het plafond reikten kamertjes ware
    gecreëerd van 3 bij 4 meter. Uiteraard met posters van Europese voetbalhelden.
    We sloten de dag af met een overheerlijke Chinese maaltijd. De volgende dag nam
    ik alsnog de trein, een authentieke Chinese ervaring rijker. In de jaren daarna
    onderhield ik contact met Li Chang en toen ik na 3 jaar terug was in China en
    hij in Beijing studeerde ontmoetten we elkaar weer. Nog jarenlang heb ik
    genoten van de kilo gedroogde jasmijn blaadjes thee die ik welkom-terug kado
    ontving.