Contact (tot 17:30)
Neem contact met ons op
Al 42 jaar dé specialist in groepsreizen

Willem

image

Woont in:

Nederland

Werkt voor Sawadee sinds:

2009

Talenkennis:

Nederlands, Engels, Spaans, Portugees,

Voor mijn studie (toerisme in Breda) heb ik bijna een jaar in de Amazônia gewoond, waarvan een groot deel in een onontwikkeld gebied, waar zelfs geen elektriciteit was. Het contrast met mijn leven in Nederland kon bijna niet groter zijn, maar de eenvoud en rust van het leven zonder een klok of agenda is iets, waar ik regelmatig met weemoed naar terugkijk. Tijdens dat verblijf heb ik besloten, dat ik meer van de wereld wilde zien.

Sinds 2005 begeleid ik groepsreizen naar bijna elke regio van de wereld, maar daarmee is mijn verlanglijstje van bestemmingen alleen maar gegroeid.

Iedere cultuur en regio heeft zijn eigen verhaal. De uitdaging van dit werk is juist het vinden van de dingen, die iedere tour zo uniek maakt. Hierdoor kun je reisgenoten iets laten zien, dat ze verrast en nergens anders zullen ervaren.

Als reisbegeleider sta ik altijd weer te popelen om op stap te gaan met 'mijn groep'. Vanaf het eerste moment kan ik al genieten van het vooruitzicht om samen bijzondere plekken te bezoeken en met elkaar een land te doorkruisen.

Op reis gaan, is voor mij meer dan plekken bezichtigen; het is het voelen, luisteren en beleven van een ander klimaat, landschap en cultuur. Van het beleven van een bestemming kan ik nooit genoeg krijgen en reizen is daardoor iets, dat me nooit gaat vervelen. Uiteindelijk blijft er altijd wel iets over om te ontdekken en ik vermoed, dat mijn ‘zwerversdrang’ nooit zal weggaan.

Reisverhalen van Willem

  • “Buenas tardes. ¿Habla español?”

    Midden- en Zuid-Amerika , 01-03-18

    “Buenas tardes. ¿Habla español?” 

    Mijn vraag was gericht aan een oude vrouw, wier exacte leeftijd onmogelijk was in te schatten. Ze had waarschijnlijk haar hele leven hoog in de bergen gewoond en had de kenmerkende  gebruinde, leerachtige huid en rode wangen van de inheemse hoogvolkeren, die nog steeds in het Peruaanse Andes gebergte wonen. We waren net klaar met het opzetten van de tenten, toen deze dame ons kamp benaderde. Ondanks de hoogte waar we ons bevonden, was het een erg warme dag in de Cordillera Blanca. Het gebied leek ons volledig vrij van menselijke bewoning en we vroegen ons af waar ze vandaan kwam. Haar antwoord was weinig verrassend.

    “¡No!”, zei ze kordaat.

    Zoals velen in deze streek, sprak ze waarschijnlijk alleen Quechua, de taal van de Inca’s. Niet wetende hoe we dit ‘gesprek’ dan wel moesten vervolgen, was er even een stilte. Tot onze grote verbazing haalde ze daarop - als bij toverkunst - een grote fles Cusqueña tevoorschijn, het nationale bier van Peru en vroeg:

    “Cerveza?”

    Aangezien het een zware, lange wandeltocht was geweest die dag en nog steeds erg zonnig en warm, was ons antwoord hierop een euforisch “¡Si!”.

    Ze had gelukkig nog meer flessen bij zich, die ze met alle plezier aan ons verkocht.

    Toen de koop eenmaal gesloten was, liep ze weer weg. Wij namen plaats in ons kamp, begonnen aan het voorbereiden van het avondeten en voelden ons op deze prachtige locatie met een koud biertje in onze handen de koning te rijk.

    De volgende ochtend, net toen we onze trekking wilden vervolgen, kwam het vrouwtje terug. Niet alleen om de lege flessen op te halen (er zat immers statiegeld op), maar ze gebaarde ons haar te volgen. Aangezien wij een andere richting uit wilden gaan, weigerden we, maar ze hield vol en er leek een soort urgentie uit haar gebaren te spreken. Uiteindelijk besloten we haar toch maar te volgen en na een kwartier lopen, zagen we wat er aan de hand was.

    Een paard was in een modderpoel terechtgekomen en kon er niet uit. Het arme dier was tot aan zijn nek weggezakt en gezien de ijzige temperatuur van de grond zou het binnen de kortste keren onderkoeld raken. Een oude man (wellicht de echtgenoot van onze bierverkoopster) stond bij het paard met een paar touwen, maar hij had duidelijk niet de kracht om hem er in zijn eentje uit te trekken.

    Uiteindelijk hebben we ruim 20 minuten moeten vechten om het arme dier te bevrijden uit zijn benarde situatie. We waren naderhand bekaf en zaten zelf ook tot ons middel onder de modder (niet ideaal om een wandeldag mee te beginnen). Maar het idee dat je een paard zijn leven had gered, was toch wel een van de mooiste dingen, die we die reis hebben meegemaakt.